روش‌های رایج ایمپلنت دندان
در ابتدا و پیش از هر جراحی لازم است شرایط بیمار بررسی شود. آزمایشات لازم همچون عکسبرداری، ارزیابی استخوان‌ها و دندان‌های مجاور ناحیه بی‌دندانی، مقاومت لثه و سلامت آن بررسی می‌شود. بعد از این مرحله و تشخیص جراح مبنی بر امکان انجام ایپلنت دندان، روش‌های مختللفی برای فرآیند کاشت دندان وجود دارد که مهمترین معیار برای انتخاب روش مناسب، وضعیت دهان و دندان بیمار است. دقت داشته باشید که تمامی این روش‌ها در واقع یکسان هستند و تنها در زمان انجام آن‌ها تفاوت وجود دارد. در ادامه سه روش رایج کاشت پایه ایمپلنت شرح داده شده است.
ایمپلنت دندان یک مرحله‌ای
مرحله اول: در صورتی که بافت لثه و استخوان فک اجازه دهد می‌توان هیلینگ کپ را نیز همزمان با پیچ ایمپلنت کار گذاشت. در این روش بعد از قرارگیری پایه ایمپلنت در داخل استخوان فک، هیلینگ کپ نیز بروی آن قرار گرفته و از لثه بیرون می‌زند.
به این ترتیب بعد از گذشت ۲ الی ۳ ماه بیمار مجدداً مراجعه کرده و بعد از برداشتن هیلینگ، اباتمنت کار گذاشته شده و قالب‌گیری می‌شود. در نهایت بعد از آماده شدن پروتز، روکش دندانی بر روی اباتمنت قرار داده می‌شود.
در صورتی که شرایط لثه و استخوان بسیار آماده باشد، می‌توان در همان جلسه‌ای که دندان کشیده می‌شود، پایه ایمپلنت نیز در داخل فک قرار داده شود. همچنین در صورت تشخیص دندانپزشک می‌توان قالب‌گیری کرده و پروتز موقتی نیز بر روی آن نصب شود. این روش باعث پر شدن جای خالی دندان می‌شود و به همین خاطر برای ایمپلنت دندان‌های جلویی بسیار مناسب است. در نهایت بعد از ۲ الی ۳ ماه روکش اصلی بر روی دندان قرار داه می‌شود.
